1. Michalina Krzyszkowska22 grudnia 2015 17:12
"NIEBO BEZ PTAKÓW" - Danuta Brzosko-Mędryk
Książka Danuty Brzosko-Mędryk jest niewątpliwie trudną powieścią - pamiętnikiem. Spisane są w niej wspomnienia dotyczące obozu koncentracyjnego, do którego trafiła za młodu. Opowiada ona o ciężkich, można by nawet powiedzieć makabrycznych wydarzeniach – warunkach bytowania, wyniszczającej pracy czy prześladowaniach. Paradoksalnie jest ona jednak pieśnią wiary i zwycięstwa najlepszych i najszlachetniejszych wartości. Ukazuje wewnętrzną organizację kobiet, pomoc bliźniemu, a nawet próby (te udane i nie) kontaktu z ludźmi zza drutów kolczastych.
Nie potrafię wyrazić szacunku do autorki i współwięźniarek, które z niemal nieprawdopodobną miłością do siebie nawzajem potrafiły przeżyć w obozie wypełnionym po brzegi śmiercią, stęchlizną palonych ciał i widokiem swoich martwych koleżanek, które jeszcze chwilę wcześniej razem z nimi próbowały walczyć o wolność. Jak nie poddawały się, w każdej trudnej sytuacji próbując znaleźć pozytywy, wspierane przez siebie nawzajem. Jak pomimo cierpienia, nie zatraciły człowieczeństwa i potrafiły dostrzec ból drugiej osoby, pochylając się i próbując pomóc z największą czułością.
Myślę, że ta powieść jest świadectwem tego, jak nadzieja potrafi umocnić człowieka i spowodować osobiste zwycięstwo każdego z nas. Polecam każdemu bez wyjątku.
Książka Danuty Brzosko-Mędryk jest niewątpliwie trudną powieścią - pamiętnikiem. Spisane są w niej wspomnienia dotyczące obozu koncentracyjnego, do którego trafiła za młodu. Opowiada ona o ciężkich, można by nawet powiedzieć makabrycznych wydarzeniach – warunkach bytowania, wyniszczającej pracy czy prześladowaniach. Paradoksalnie jest ona jednak pieśnią wiary i zwycięstwa najlepszych i najszlachetniejszych wartości. Ukazuje wewnętrzną organizację kobiet, pomoc bliźniemu, a nawet próby (te udane i nie) kontaktu z ludźmi zza drutów kolczastych.
Nie potrafię wyrazić szacunku do autorki i współwięźniarek, które z niemal nieprawdopodobną miłością do siebie nawzajem potrafiły przeżyć w obozie wypełnionym po brzegi śmiercią, stęchlizną palonych ciał i widokiem swoich martwych koleżanek, które jeszcze chwilę wcześniej razem z nimi próbowały walczyć o wolność. Jak nie poddawały się, w każdej trudnej sytuacji próbując znaleźć pozytywy, wspierane przez siebie nawzajem. Jak pomimo cierpienia, nie zatraciły człowieczeństwa i potrafiły dostrzec ból drugiej osoby, pochylając się i próbując pomóc z największą czułością.
Myślę, że ta powieść jest świadectwem tego, jak nadzieja potrafi umocnić człowieka i spowodować osobiste zwycięstwo każdego z nas. Polecam każdemu bez wyjątku.
