Powieść amerykańskiej pisarki Alice Sebold pt.: ‘’Nostalgia Anioła” to mrożąca krew w żyłach historia Susie Salomon. Susie została zgwałcona i zamordowana, gdy miała zaledwie czternaście lat.
Historia wyciskająca łzy z oczu, doprowadzająca do skrajnych emocji: szczęścia i smutku. Ta tragedia mogła się przydarzyć przecież każdej z nas. Susie była prawie w moim wieku, co sprawia, że czujemy łączącą nas więź. Każde jej wspomnienie i myśl przeżywamy razem z nią. Jakbyśmy stały obok niej, jakby zwierzałam nam się bliska przyjaciółka.
W tej książce znalazłam dokładnie, to czego szukałam. Zrozumiałam, jak cenne i kruche jest ludzkie życie i jak niesprawiedliwe scenariusze pisze nam los.
Persefona
"Nostalgia anioła" autorstwa Alice Sebold.
Susie Salmon to zwyczajna czternastoletnia dziewczyna, kłócąca się z rodzicami i mająca własne marzenia. Jedyne co jest w niej innego to fakt, że została zgwałcona i zabita przez swojego sąsiada. Po swojej śmierci siedziała na altance oglądając, życie swojej rodziny, ale już bez jej udziału.
Książka ta jest piękna, a zarazem smutna. Uświadamia nam jak łatwo jest stracić kogoś bliskiego, a także pokazuje emocje jakie władają później rodzicami, czy próby zachowania pozorów przez morderce. Polecam tę książkę każdemu, kto uważa, że śmierć tak naprawdę jest ulotna i nie zostawia w psychice człowieka śladu, a także tym, którzy nie wierzą, że można o niej zapomnieć.
marzenka583 :
Muszę przyznać, że jeszcze nigdy nie spotkałam się z podobną książką. „Nostalgia anioła” zmusiła mnie do głębszej refleksji na temat przemijania. Najbardziej wstrząsnął mną fragment „ Migawki”. Wtedy Alice Sebold w chwytający za serce sposób pokazała, że nic nie trwa wiecznie i niezależnie od tego, czy będziemy jeszcze na tym świecie, czy też nie życie naszych bliskich będzie toczyć się dalej… I choć w tym momencie to nas boli, po pewnym czasie przestaną opłakiwać naszą nieobecność. Jednak na zawsze pozostaniemy w ich sercach… Gdy czytałam tę książkę ze wzruszenia, bólu łzy płynęły mi strumieniami. Życie jest niesprawiedliwe. Ci którzy na nie zasługują- tracą, a ci, którzy powinni stracić- zachowują. Długo myślałam po przeczytaniu tej książki i doszłam do wniosku, że trzeba korzystać z danych nam dni i żyć tak, jakby każdy z nich miał być tym ostatnim. Zakończę słowami Susie, które mówią wszystko: „Życzę wam wszystkim długiego i szczęśliwego życia…”
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz